82. Dobrze Cię mieć.

Przestaję lubić te Jego wyjazdy. Naprawdę! Pojechał w piątek około 13, dał znać, że przekroczył granicę, więc było w porządku. W sobotę rano napisał, że już jest na miejscu, uspokoiłam się, bo wiedziałam, że jest cały i zdrowy. Ale... całą sobotę nie dał znaku życia, telefon milczał, jak zaklęty, a gdy ja próbowałam się do Niego dodzwonić, miał wyłączoną komórkę. Tak strasznie się o Niego bałam. Nie przeżyłabym, gdyby coś Mu się stało. Tak bardzo na Niego czekałam, na jakiś znak życia. Wyobrażałam już sobie najgorsze. Spałam z telefonem w ręce, pół śpiąc, pół czuwając. Odezwał się w niedzielę rano, jak był już w garażu i rozładowywał towar. Boże! Jak mi ulżyło! A jaka byłam na Niego zła! Tyle się nadenerwowałam, taka byłam niespokojna, tak się bałam! 

Ale.. dobrze mieć Go już w domu, całego, zdrowego, tylko mojego. Nie musieć się o Niego martwić i bać, że coś Mu się stanie. Dobrze było wczoraj pojechać z Nim, gdziekolwiek, ale razem. Dobrze było znów snuć plany na wspólną przyszłość, niekoniecznie tę bardzo odległą. Dobrze było położyć się do łóżka z Nim, obok Niego i dla Niego. Jak dobrze Go mieć..